O rozmowach ze samym Sobą

infinity

O Sobie cz I

Nie wiem, o czym pisać, więc piszę o sobie. Ze szczerego serca, lecz czy szczerze...? To już zależy od czytelnika. Uwierz mi lub nie, Ty, po drugiej stronie kartki. Decyduj, co jest moim życiem, a co marzeniami. Co rzeczywistością, a co słodkim snem.
Budzę się w środku nocy i myślę. Nie pamiętam, co mi się śniło. Wiem tylko, że muszę pisać. Nie wiem jeszcze co, ale coś z tego powstanie. To musi być coś ważnego, skoro Bóg budzi mnie z głębokiego snu i nakazuje zapamiętać tę chwilę na długo.
Kim jest Bóg? Nie twierdzę, że go nie ma. Nie kwestionuję Jego istnienia, lecz to, co do mnie mówi. Bo ja po prostu nie potrafię słuchać. Wiem, że nie ja jedna, dlatego piszę. Ludzie lubią czytać o dziwnych rzeczach. Lubią czytać o problemach, lecząc tym sposobem swoje. Ludzie nie są głupi, ludzie są po prostu ludźmi.
A ja jestem Sobą. Nie człowiekiem, nie kobietą, uczennicą czy narzeczoną. Jestem Sobą. A Soba jest chciwa i pazerna. Taka jestem właśnie ja. Bo oczekuję, nie spełniając się. I pragnę wiele, nic nie wnosząc.
A to nic jest wielkie. To nic dla świata jest ogromem dla życia. Dla życia Soby i ludzi przy niej. Bo ludzie przy mnie są najważniejsi. Bo oni trzymają mnie na tym świecie i malują uśmiech na mej twarzy, co dzień na nowo. Bo gdyby nie denerwująca rodzina, to życie nie byłoby już tym życiem. Bo gdyby nie znajomi na dobre i złe, to życie nie miałoby sensu. Lecz mimo tego wciąż boję się słowa „przyjaźń". Bo ono jest straszne. Niesie ze sobą zawód i ból. Bo ono mnie zraniło.
Moje rany cielesne każdy może zobaczyć, bo rany zadane przecz człowieka jako istotę się nie zabliźniają. Lecz te zadane przez ducha widzą tylko Ci, którym je pokażę. Bo one bolą najbardziej, są złe. Złe, złe, złe, złe bardziej niż ja. Bo ja tylko pozuję. Bo ja tyko śnię. Karmię się marzeniami. Bo chciałbym być inna. Lecz wciąż chcę pozostać Sobą. Bo Soba jest wyjątkowa. JA jestem wyjątkowa. Bo mam Miłość, a Miłość ma mnie.

al

e tam, takie to troche o niczym jak dla mnie. nie jestem wymagajacym czytelnikiem, ale nie podoba mi sie sposob napisania i tresc tez.

DżejDżej

Jeżeli masz do opowiedzenia historię w sposób, który mnie poruszy - zapraszam. Twój "utwór" nadaje się do opublikowania na blogu, ot rozważania o tym jaka jestem. To nie jest proza. To pamiętnikowe wynurzenia.

infinity

Pamiętnikowe wynurzenia, jeśli byłyby prawdą, a są cyklem opowiadań, ale nie publikuję już nic na forach, więć tu tego nie przeczytacie.