Trwoga

Owsianko · Gość

TRWOGA

Za posępną zasłoną znanego pragnienia
wtulony w barłóg
czekam na przyjście dawki swoich zwidów
wsłuchując się w jęki zegara
rytm grozy wskazówek
Budzę się do wciąż tych samych urojeń
Słyszę uparcie swoje umykanie
szmer sekund za ścianą
skrzypienie okiennic
wiatr na pastwie deszczu
bezpowrotne drżenia
Śniąc o przedawnionym
liczę żyłkowane
skroplone minuty

supp

Taki Snickers trochę, maksimum orzeszków w małym batoniku. Podoba mi się, szczególnie skanując tekst i nie patrząc do środka, jedynie obrazy przelatujące przez głowę i już zrozumiałem stan peela. Ponure ale za łagodne na tytuł "Trwoga".
Pozdrawiam.

Margot

Dobrze oddany obraz trwogi, ale nie do współodczuwania. To chyba znowu sprawa samoświadomości. To nie jest o uczuciach, ale raczej o świadomości niemożności działania.

@psik

za dużo środków
przesoliłeś przepieprzyłeś
jeść się nie da

maciano

Twój wiersz bardzo mnie urzekł. Doskonale odzwierciedla stan duszy, mojej duszy. Bardzo lubię wiersze które odnoszą się do mojego stanu emocjonalnego. Cieszę się że mogłem coś takiego znaleźć w Twoim wierszu.