pamiętnik dziadka

kopikowa2010 · Gość

Jego wiotkie ciało przeszywało zimno. Otulił się szarym kocem, kolanami dotykał swojej piersi. Pragną tylko jednego, by na chwilę stracić słuch, miał dość słuchania lamentów i przerażającego płaczu. Jechali pociągiem w zupełnych ciemnościach ku nieznanej przyszłości. Rytmiczny stukot pociągu sprawił, że ogarnął go długo oczekiwany sen. Gwałtowne szarpniecie przywróciło go rzeczywistości. Czuł, że to będzie jego stacja. W wagonie zapanowała cisza, która była jeszcze bardziej przerażająca niż głośne lamenty. Duże oczy zdradzały przerażenie. Przez wielkie drzwi wdarły się promienie słoneczne, które sprawił, że trzy postacie mężczyzn, zmierzających ku niemu, wydawały się bez twarzy. Pociąg bez okien ruszył, pozostawiając na stacji trzech swoich pasażerów.
Za min chłopiec, przyzwyczaił się do światła słonecznego, dwóch jego towarzyszy podróży już niebyło. Stał na baczność, z szeroko otwartymi oczami.
-Po coś ty go wziął ? – powiedział jeden z żołnierzy – Przecież on nawet wiadra z wodą nie udźwignie. Do czego takie chuchro potrzebne?
Chłopiec nie rozumiał, o czym mówią żołnierze. Wiedział jedynie, że nic dobrego z tej rozmowy nie wyniknie.
-a może zabawimy się w wilka i zająca- powiedział drugi żołnierzy biorąc chłopca za jego bujną, blond czuprynę i rzucił na ziemie.
-porucznik jedzie!
Głośnie śmiechy ucichły, gdy na horyzoncie pojawił się ciemno zielony wojskowy wóz. Chłopiec nie miał zamiaru podnosić się, pomyślał, że i tak go zabiją, więc woli umierać na leżąco. Z dołu obserwował, co się dzieje.
Oczy ze strachu otworzyły się mu jeszcze bardziej, gdy jeden z nich wyciągną do niego rękę. Jak przestraszone zwierze cofał się. Przerażony swoim nieuchronnym końcem wił się na ziemi jak wąż. Zamkną oczy i czekał aż nadejdzie koniec.
- nie bój się
Usłyszał ciepły, cichy męski głos. Nie rozumiał słów, ale sam dźwięk rozgrzał jego serce.
-jak masz na imię? –spytał mężczyzna
Chłopiec zrozumiał pytanie.
- Mietek –odpowiedział
- ile masz lat?
-15
- pójdziesz ze mną
Chłopiec, ruszył za swoim wybawicielem, a w oczach pojawił się błysk życia.
………

@psik

droga pani uważam że jak się wkleja tekst do oceny to należy uszanować czytelników przyłożyć się i nie robić błędów
- otulił się i dotykał swojej - lepiej brzmi własnej piersi
- która była jeszcze bardziej - bez jeszcze
- trzy i trzech w zdaniach obok siebie - usuń jedno
- za min chłopiec - chyba za nim chłopiec

ogólnie to nie znam się na prozie ale to jest nudne

cud na kiju

Podobnie jak u psika - mnóstwo błędów, co wybacza się, jeśli treść jest warta uwagi, co, niestety, tutaj nie występuje. Proponuję wyjść poza schematyczne motywy fabuły i opisu a ponadto - bliżej zaznajomić się z językiem polskim.

kopikowa2010 · Gość

Hej dziękuję za uwagi. Nie jestem żadnym talentem w pisaniu prozy i jestem tego świadoma. Stawiam dopiero pierwsze nieporadne kroczki, dlatego też jestem otwarta na wszelkie komentarze, od ludzi, którzy się na tym znają. W tym szaleństwie pisania jest cel chcę spisać historie usłyszane od starszych ludzi za swojej miejscowości. Studiuję ( to nie znaczy że się zaraz tak dobrze znam więc nie atakować ! ) animację kultury. Więc tego typu własna praktyka, na pewno mi się przysłuży w przyszłości. Jak na razie mam dopiero jedną kroplę w morzu, zapał nie ostygł, ale mam mało czasu.
Uwagi @psik są właśnie takie, jakich potrzebuję. Z tymi błędami to wiem, wiem tragedia u mnie, wstydzę się tego.

@psik

jeszcze jedna rzecz

ZA DUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUŻO PRZECINKÓW