wyjście (drugie - wiersz z cyklu)

ovoc_ziemii

Rzucam się w przestrzeń, gdzie chłopcy - astronauci
unoszą się coraz wyżej. Moja pierwsza stopa
za drugą, szczerbatymi krawężnikami, które
skręcają się w uśmiechu do mnie; rozwijają
język.

Kiedy już przyjdzie zima i zamarznie we mnie dziecko,
przestanę palić i zużywać zapałki; ale wcale nie zgaśnie,
co już zaognione; bo od dawna nikt nie rozdziela
moich włosów na ścieżki, a ja sprzedałam stary
warkocz na perukę za wagon ruskich szlugów.

wrzesień 2008

kamil · Gość

Aniu
Trafiłaś tym wierszem w mój dzisiejszy klimat...ciągle mi chodzi po głowie moje ego zaplątane w cyberprzestrzeni :) - wiem że ten wiersz musi powstać w najbliższym czasie
Przeczytałem te dwie śliczne zwrotki , jakbym czytał dwa różne wiersze, ale...łącznikiem ich staje się Twoje cudowne wnętrze, pełne kompleksów i zawirowań.
No i....te Twoje papierochy - tak mocno wyeksponowane i jakże prawdziwe (przy okazji powiem ze ja rzuciłem palenie po ponad 50 latach palenia- mogę polecić kurację)
Wszystko ładnie i piękne ale najcudowniejszy jest moment tęsknoty za matczyną ręka dzielącą codziennie włosy na tysiące "przedziałków". Dużo by pisać Anik...- mnie oczarował ten wiersz

Snowboarder

Ovocku, powiem wow... rozwinęłaś swoje pisanie.
Druga zwrotka jest niesamowita.
Co ja się tam będę rozpisywał???

Umiesz Kobieto ! :):):):):):)