kolejka

fala · Gość

W kolejce życia stoję sama
wciągam do płuc ciepłe powietrze
powoli
wypuszczam
z ulgą
wdech-wydech
wdech-wydech
szybciej
więcej
jeszcze
zamieniam rytuał w rutynę

W kolejce życia stoję sama
wsłuchana w skrzypienie podłogi
kołysze się w rytm
szmerów
głosów
szeptów
zamieniam melodię w hałas

W kolejce życia stoję sama
nie przesuwam się do przodu
tylko z tyłu trochę więcej
z pożółkłych stron
wykrada myśli
jesienny wiatr

W kolejce życia stoję sama
nie zbliżam się do śmierci
przyjdzie kiedyś sama
jeśli zechce

Magnus Awatson

Jest w nim tyle smutku a jednak mi się podoba.
Czasem ciężko powiedzieć dlaczego. Może dlatego, że czasem czuję podobnie.

pozdrawiam

DżejDżej

AWI PEWNIE DLATEGO,ŻE SMUTNE WIERSZE SĄ PIĘKNE...

ovoc_ziemii

Chwilami wydaje mi się za bardzo dopowiedziany, ale i tak wiersz bardzo mi się podoba. W niektórych fragmentach można byłoby darować sobie powtarzania pierwszego wersu - też moim zdaniem byłoby dobrze. Smutny, bardzo smutny. Właśnie takie smutasy lubię bardziej od wesołych. Przystanęłam na chwilę w Twojej kolejce, ale czas już zmykać.

Pozdrawiam.

fala · Gość

dziękuję Wam wszystkim ślicznie za komentarze.
cieszę się, że się podoba :)
czasem musi być smutno - i w życiu i w wierszu...
pozdrawiam