teodycea

supp

jeszcze jedna kobieta
podąża kryształkami łez
biała suknia wbita w ceglany mur
na talerzu strzelb

może zmartwi porcelana kul zdalekacelnych
które usztywnią żerdź ciała
pole astronomiczne, pseudogwiezdne rośliny
tylko tym my dla stworzyciela leniwego
który ubrał mundur nie do ściągnięcia

każdy guzik rozpruty z gniewu
naszym wstąpieniem z łaski
w nieśmiertelność gnicia
chodzące wymiociny wolności

tylko ogień znamy
i kalectwo słów dekalogu

emde

Tak sobie myślę, że Twoje wiersze wymagają daleko posuniętego wysiłku intelektualnego czytelnika, częstokroć połączonego z grzebaniem w Internecie. Pewnie dlatego niektórym się zwyczajnie nie chce. Inni byc może poczują coś w rodzaju "napisał/a tak mądrze, to niech się mądrzy sam/a". Teodycea - przeszkoda na dzień dobry."jeszcze jedna kobieta
podąża kryształkami łez" - druga przeszkoda, bo skoro "jeszcze jedna", to gdzie te poprzednie? I znów czytelnik czuje się głupszy od autora, a to pociąga za sobą awersję, agresję i zniecierpliwienie. A dalej żadnego odpoczynku od myślenia. I czytelnik mówi sobie: " !!! "albo "---" i odpuszcza.
Pięknie piszesz, łapię co niektóre, ale jestem za głupia na taką poezję.

supp

Nie mam czasu na wielostronicowe poematy.

Pojmij to jako całokształt, nie linijka po linijce.
Skoro nie zrozumiałaś, to dlaczego nazywasz to poezją? To, że tak wygląda i "że trudne"?
Pozdrawiam serdecznie.

emde

Nie dlatego, przeciez to byłaby bzdura.
Dlatego, że niektóre rzeczy są dla mnie zrozumiałe i mogę wówczas docenić trafność metaforyki. I nie wypowiadam się tylko o tym konkretnym wierszu, ale o Twoich wierszach.