Niepokój

supp

tnę pęta izolującej ciszy
wygnanej i zniewolonej
na nowym lądzie ust

oklaskiem strącić dzień i noc
zatrzymać szerzący się wszechświat
i zamilknąć po występie słów

brnę przez zgaszony tłum matek
przespanych świtów
nieosiągalnych czubków krańca

marszowym krokiem zdeptać grom
dać ładu łaknienie stosom iskier
sypniętych wgłąb nowo narodzonego gardła

nagle coś jak zastój
chyba
opanowałem chwilę
ostrzegawczego przedwzroku burzy
za taflą spojrzeń

Margot

Tytułowy niepokój zostaje wyrażony w rojeniach i majaczeniach /pierwsza i trzecia część/. Druga i czwarta część wiersza to takie podciąganie się za sznurowadła, czyli równie urojone próby pozbycia się stanu owego niepokoju. Piąta, ostatnia część pokazuje, że zabiegi z repertuaru Barona Munhausena /pamietasz? np. wyciaganie się za włosy z bagna/, a tu w Twoim wierszu zwykłe bodźcowanie się słowami przypominające rewolucyjne wiersze Majakowsjkiego "marszowym krokiem zdeptać grom", powiodły się. Manipulacja na swoim własnym odczuwaniu, formalna, nie zwiaząna z otaczającym światem, tym jest dla mnie Twój wiersz.

supp

Nie, nie pamiętam, nie znam też Majakowskiego (jego dzieł) ale rozumiem (wiem kim był więc domyślam się co tworzył). Trochę miksu jest w tym wierszu ale trafiłaś podsumowaniem.

Pozdrawiam serdecznie.

Margot

Hej,
ja też Ciebie serdecznie pozdrawiam. Jestem miło zaskoczona, że zgadzasz się na szczerą rozmowę. Very Happy

supp

Nie widzę przeszkód.