na jedne skrzypce

Marcin

pętla zawieszona w karcerze poranka
nie pozwala zapomnieć o grzechach
śmiertelnych jak bezimienna miłość

na szubienicy popołudnia tli się iskra
samotna spopiela serca
przez świat przenika deszcz drzazg
poranione twarze milkną

na zgliszczach nocy odradza się nowe
nieznane niechciane
bez zahamowań i sumienia

ovoc_ziemii

Mam uwagę - wiem, że to trochę zepsuje Twoją koncepcję: poranek - popołudnie - noc, ale w trzeciej strofie zamiast w zgliszczach nocy lepiej by mi się czytał - później w zgliszczach odradza się nowe.
Wiersz na plus, co prawda mam nadal fobię metafor dopełniaczowych, ale nie każda
jest zła. Smile

Zatem z mojej strony rada - stosuj, ale nie przedobrzaj. Smile

Marcin

dzięki za komentarz Smile

co do metafor - tutaj wyjątkowo ich naładowałem, żeby zrealizować swój zamysł, taki "upadek" dnia: karcer poranka, szubienica popołudnia i zgliszcza nocy - oraz jego, powiedzmy, "odrodzenie" w puencie - jak to u mnie często bywa, mało optymistyczne Crying or Very sad

z reguły przenośni staram się nie stosować w takim nadmiarze Smile

ovoc_ziemii

Plus za to, że konsekwentnie je "wyprowadziłeś".