słowotoki skojarzeń

licorice

Bywa, że pewne rzeczy powtarzają się całkiem schematycznie. Całkiem schematycznie wychodzą z głowy palcami przez satelitę. I znów jakby szukanie drogi. I słowa, słowa, słowa. Słowa, które wychodzą z głowy ustami. I skojarzeniami. I chyba nie wiem, co się stało. I chyba nie wiem, co się stanie. Branie ? Branie na poważnie, czy to znowu nie to? Czy to znowu wyobrażenia z urojeniami? Powroty to porażki, a samochód to tylne siedzenie, a tylne siedzenie to sex. Czy nie?

Księżyc biegnie po niebie za chmurami, i gwiazdy i ławka i wino. Podobne skojarzenia? To znowu to, czy to znowu urojenie?
urojenie
urojenie
urojenie.
I little bit i you don't love me.

I znowu schematycznie. To powroty, ale chyba nie do końca porażki. Czy nie? Tak?

Tup, tup, tup. Tupie mały słonik.

Branie, zabranie, myślenie i urojenia. To takie schorzenie, które siedzi i znowu wychodzi palcami.
I niematerialne baloniki pod drzewem i nie pal więcej i nie pal tyle. I drzewo, i murek i wieża ciśnień. Ciśnienie?
Zamknij, dotknij. Błądzę szalenie. . .

I znowu, i znowu, i znowu.

Schemat schowałam do szkatułki. I znowu zwija się, zawija. Schowaj do kieszonki. Migocze migotką.
To jak niedokończony sen i marzenie w jednym. To wszystko jest takie niedokończone!

Zawracam. Nie szukam. You don't love me. Odpowiem Ci śpiewająco, chcesz? Twój wymarzony kochanek! Love me, love me, say that you love me!

To klapki na oczach czy różowe okulary.? To perspektywa czy zakrzywiona czasoprzestrzeń.?
Trafi czy nie trafi platynowa kula zaufania.?
Podobno bez tego nie ma . . .

I chyba coś o wolności, co? Piórka to przypominają, czy nie? Ale chyba zawiał wiatr. I stworzył problem, tak.
Tak właśnie. Problem ze skojarzeniem?

To chyba trochę tak wygląda, że jak skojarzenia, to pragnienia. A jak pragnienia to znowu....

Tchórzo-kreska. Wracam. Wrócę. . . ?

Słowotoki skojarzeń.

Wszechświaty i galaktyki. I znowu gwiazdy i znowu....

Długo tak można.
Długo tak mogę.
Długo tak możesz.
Długo tak możemy.
Zmieniają się końcówki.

Końcowości końców i krańcowości.
Szukam odpowiedniej.

[może wracam. . . ]

zupełnie nikt

Cholera, Lukreś... Skoro zdecydowałaś się ujawnić to światu, to znaczy, że jest to utrwalone, przemyślane i żywe. To straszne Lukreś. Okrutne.

A tekst wporzo.