wątek poboczny

Marcin

1

krzesło nic nam nie powie
ani się nie obrazi
wytrącone z równowagi
wszystko przemilczy

nie wychyla się
zna swoje miejsce

trzeba zrozumieć
gdy uciążliwie skrzypi
nogi już nie tak sprawne
jak za młodzieńczych czasów

wiele zniesie
w końcu lepiej mu tutaj
wśród innych krzeseł

2

stół pragnie być podziwiany
rozsiada się ostentacyjnie
rozpychając łokciami

czasem mruczy pod nosem
o złym zachowaniu
cichych igraszkach pod blatem
wtedy czerwieni się i kryguje

bywa samotny
gdy wyraźnie mu czegoś brak

3

szafa jest skrzynią tajemnic
skrytą dla innych przedmiotów
milczy i nasłuchuje

głęboko pod kurzem cieni
chowa dramaty
ile by dała by się nimi podzielić

jest naszym stróżem-zagadką
ciemną stroną i jasną
kiedy otwarta na innych

nigdy nie zdradzi

PS

udomowione lasy
spoglądają ukradkiem
wrośnięte w nasze korzenie
jak w ziemię

ovoc_ziemii

Czytałam ten wiersz i pamiętam, że wtedy mnie zatrzymał
na dłuższą kontemplację. Smile

)))) A wydawać by się mogło, że pomysłów
robi się coraz mniej, a Ty jesteś wyjątkiem od mojego obserwacyjnego
stwierdzenia.

Marcin

myślę, że nie zasłużyłem sobie na aż taką dobrą opinię
dzięki Smile

Snowboarder

zasłużyłeś, bo wierszu jest coś ... co ja wiem... i mam to dla siebie.
Gratuluję.

ovoc_ziemii

Przypomniał mi się jeszcze z tej taki wiersz, który przerabiałam
na początku szkoły podstawowej. Bardzo mną wtedy poruszył.
Nie pamiętam kto go napisał, ani jaki miał tytuł. Był o babci i też
w scenerii były meble.
Nie wiem jaki to ma związek, ale w każdym razie ten utwór przywołał
moje jedno takie wspomnienie.

Marcin

Ja też nie kojarzę tego, o którym piszesz. Dzięki za komentarze i dobre słowo Smile

LittleDragon

Bardzo ciekawie Posłużyłeś się personifikacją, nadając przedmiotom ludzkie cechy.
Zabrakło mi tylko jakby jednego pokolenia, czyli dzieci.
krzesło--odczytuję jako dziadkowie
stół--ojciec
szafa--matka
no chyba, że po P.S lasy--jako dzieci?

Marcin

dzięki wielkie Dragonie Smile

brakuje Ci dzieci, bo nie opierałem się na pokoleniu, chciałem wczuć się w te drewniane przedmioty codziennego użytku i spojrzeć ich oczami, tak jakby były żywe, przyrównując do ludzi (wziąłem trzy najpospolitsze) i spuentować z ironią - bo w końcu te lasy nadal wrośnięte, tyle, że nie w ziemię.

Marcin

ps.

z drugiej strony nie każda para ma dzieci (i to może być ten wątek poboczny, na który prawie nikt nie zwraca uwagi, bo dla przeciętnego Kowalskiego jest właśnie poboczny) Wink

LittleDragon

Czytelnik tu właśnie jest ta prostota, a zarazem piękno wiersza- czyli wątek poboczny. Często i gęsto skupiamy uwagę na treści, nie analizując dogłębniej. jednak czasem są utwory, które swoją treścią nie wskazują żadnej wskazówki Evil or Very Mad

misiek

wszystko takie oczywiste
krzesło skrzypi czasem
pod stołem odbywają się harce
w szafa jest pełna tajemnic
a jednak w wierszu jest magia
do pełnego obrazu brakuje
powiernika najskrytszych tajemnic

pozdrawiam

po namyśle stwiedzam że to dobrze
jeszcze by puściło farbę Smile

Marcin