Sobótki - wiersz wspólny mój i Magnusa Awatsona

ovoc_ziemii

nie no nie przez to chyba przez usta
powstał ten wiersz w którym nie ma bohaterów ani tchórzy
idących dalej – kolekcjonerów widm rosnących w nas
u szczytu brockenu

- zobaczyłam kobietę podzielną przez chruściane stosy
spod sukienki wystawała gloria wprawiając w zakłopotanie
walpurgie tej nocy

- demonie co zaplatasz na mej głowie warkocze ze snu
dusisz spojrzeniem w lustro wody zatapiając
to czego już być nie powinno

brać wiedźmę niech już nie powstanie
niech nie zaślepia naszych czystych serc
i ogień zmyje

wszystkie pocałunki
są śnieniem tych pierwszych
później trzeba czuć mocniej
odradzać w płomieniach odgrzewać

- zamienić się w deszcz górskiego popołudnia który nie zna umiaru
aby czuć na całej długości nerwów od końcówek włosów po piwnice
winnicy

tej rzeki
wylewamy się na dłonie
to akt sztormu
z piany wynurza się tchnienie
zabiera progi a drzwi otwierają się na ciebie

- z drżeniem rąk podnoszę palce do jej policzka
rwie się rzeka w tętnicach rozrywa
falą wymywa nowy brzeg i niesie
na koniec świata i dalej
a wiatr szepcze – ukochana

- czuję jak wypełniasz moje kości
teraz chroni nas wspólna skóra
pod nią pędy szukają drogi
by objąć ziemię pierwszym zielem

rozkwitły kwiaty deszcze popioły już zmyły
noce dniom oddały pokłony i nie ma już
zgubionych widm
co w ogniu się zrodzi co z wody powstało
jest mamidłem z eterycznych słów