Słyszysz?- cisza

LittleDragon

08-02-2009

jak pięknie brzmi cisza
w promieniach zachodzącego księżyca
trąca struny
wschodzących słonecznych promieni

odpowiadasz ciszą
na ciszę
wymownie składasz usta
intonując śpiew milczenia

słyszysz- cisza

lekka impresja twórcza dla mojego piwnego kolegi Thora

Dragon

menałe

szczeliny wypełnione ciszą
zatrzymał się czas by zaczerpnąć życia

piękna ta cisza...

tomasch36

słyszysz? - tak słyszysz
tak brzmieć tylko może
odgłos przełykanej bursztynowej
ambrozji... Wink

LittleDragon

menałe

misiek

LittleDragon

Misiek Wsłuchaj się w ciszę. Jest w niej tyle dźwięków.
Słuchaj duszą a nie uszami.

tomasch36

cicho tu- a jednak dźwięk jest nie do zniesienia Wink

ovoc_ziemii

Rozczarowałam się, Smoku. Obawiam się, że wiersze napisane na zawołanie,
na potrzebę czegoś (dla Thora??? Very Happy

) nie należą do najlepszych.
No cóż, wyjątkiem nie jesteś. Najpiękniejsze utwory to takie, które są pisane
z potrzeby serca, a nie na zawołanie. Zobacz pierwsza strofa - dwa razy promienie,
to wygląda fatalnie. Jeszcze ciszę tyle razy zrozumiem, ale te promienie niestety się
gryzą. Widocznie przeoczyłeś je, zdarza się.

LittleDragon

Troy Daj Edit, to nie będzie wpadek Cool

Jak napisałem lekka impresja, ot takie miłe słówko a nie jakaś górnolotna poezja.
Wyszło jak wyszło, poszło i już Twisted Evil

ovoc_ziemii

LittleDragon

hahaha oj Napracujesz się przy mnie Cool

dobra będą lepsze, tylko ktoś musi mnie wk................ wówczas mam najlepszą wenę Twisted Evil

emde

Ps. Gdy się przeczyta ...set wierszy o ciszy, która aż boli, tak głośna, albo o blasku księżyca, który srebrem okrywa ziemię, to nie zatrzymuje już sens słów, a co dopiero mówić o jakiejkolwiek wizualizacji. To jak z tą krową w kropki bordo - widział ktoś taką? No przecież to nie holenderka.
Aż przychodzi dzień olśnienia - banalne wiersze chichoczą do ucha emde, którą szuka szczęki gdzieś między kolanami, bo oto jest sama, samiuśka pod kościołem w Łopience. W środku nocy. Pełnia. I co? I krew pomordowanych, co wsiąkła w ziemię, krzyczy. I snują się zjawy. Ziemia jest srebrna, SREBRNA, niesamowicie srebrna, skąpana w świetle księżycowej poświaty. A cisza - krzyczy. Co z tego, że banał goni banał - to jest mój najpiękniejszy banalny obrazek, banalne przeżycie stygmatujące jak stempel, jak katharsis - a nie wierzyłam poetom.