Siły brak

TRL

Wiersz w pełni amatorski, napisany przez ucznia pierwszej klasy liceum.

"Wstań", mówią mi...
"Walcz!" Słyszę krzyk.
I chęci do walki,
choć nadal żywe,
bez sił, których brak,
są przecież tak...
nieznaczące...
nieprawdziwe.

"Walcz!" Te same słowa,
dźwięczą znów.
Jak dziki ryk, przetrwania
ostatni krzyk - rozbrzmiewają.
Jeden to dźwięk z głosów
miliona, nie, milionów...
trzydziestu ponad.

Słucham i słyszę, wiem już
skąd to wołanie dociera.
To te czerwie, które od
wielu długich lat toczą
moje już tak biedne ciało,
to które jako jedyne je ukochało.

Krzyczą, drą się, swe
robacze gardła zdzierają.
Na co liczą!?
Na co czekają?
Na nic słowa ich się zdają
gdy gine w ogniu obcymi rękoma rozpętanym.

Brak mi już siły! Zgaście go! Pomóżcie!
Albo ulżyjcie, i zabijcie!
Dawną siłę odzyskać
lub umrzeć śmiercią w ogniu -
Taki mój los.
Imienia mego jednak nikt już kalać nie będzie!

Jam Rzeczpospolita Polska, najdumniejszy
z narodów!
Agonia moja od wieków trwa, ginę, a koniec
zbliża się z każdym dniem...
Co po mnie pozostanie?
Gruz i popiół, o którym mówić będzie ojciec
do syna "Oto właśnie jest mogiła państwa
wielkiego, którego bronić nie było komu. Język
własny miało, historię najwspanialszą, póki o
obowiązku walki nie zapomniano."

ovoc_ziemii

Ja jednak wolę inne wiersze, poza tym wkurzają mnie te cudzysłowy.
Może lepiej napisz o tym, co znasz i co jest bardziej przyziemne, a takie wielkie sprawy zostaw na później. Smile