Rozstrzelanie poety (na wizji)

supp

starcze źrenice jak dębowe słoje
w kręgach trzymały i zapał i iskrę
dla lufy naboju i zgrzytu

jeszcze niezastygłe rozcięte skronie
żywą krwią przelały antyczne wzory
do praczaszek mistrzów wieku

fobia za fobią wyrywa mi ręce
i język
gromadzę czysty wiatr i białe gałęzie
szum na antenie
usta pękają niczym
usta piekarzy słów

więc milczą- ja czekam
dumniejszy niż sztandar
pół wieku się chwytam i duszę swe gardło
od tyłu mnie kłują w źrenice płomienie
by spojrzeć bez strachu
i pojąć
najstarsze ludzkie słowa

pamiętam z dzieciństwa jak brzmieli skazańcy
za kulą potoczą wyroki
mój wyrok zobaczą miliony

więc będę się szerzył
o kręgi, pierścienie
i ronda ich wspomnień

(za tydzień rozstrzelają
posągi na proch
do strzelb)

ovoc_ziemii

Niezła puenta - i znów wszystko od nowa.
Jeszcze wrócę do tego wiersza.

supp

Ta puenta to tez taka osobna mysl. Cala reszta sie laczy w jeden obraz.

PS dzieki ze zmienilas avatar

pozdrawiam