rozmowa kwalifikacyjna

hollowed man

czy to jest nagły wypadek
bo nie mam terminów
kwestia stanu przewlekłego
pasy na nadgarstkach
schemat

mówi pan jak się nazywa
musimy ewidencję prowadzić
jestem pesel
dwanaście lat w zawodzie
poemat

jest pan umówiony
siedemnasta trzydzieści środa
to jeszcze zdążę sprawy załatwić
nachlać przelać słowa w gardło
denat

Margot

Kiedyś żył w Gdańsku poeta, który nazywał się Jerzy Kamrowski./ Poeta o tym samym imieniu i nazwisku, pracujący w Muzeum Morskim to zupełnie inna osoba./ Jurek Kamrowski, ten o którego mi chodzi, pisał bardzo dobre wiersze, bardzo dobrze grał w szachy i bardzo dużo pił. Kiedyś trafił na odział psychiatryczny Akademii Medycznej w Gdańsku, na odwyk. Królował tam wtedy jeszcze sławny prof. Tadeusz Bilikiewicz, który nie cierpiał alkoholików. Jurek zapowiedział, że wygra z nim w szachy. Bilikiewicz był absolutnie pewny, że to niemożliwe i tylko dlatego, przekonany, że ma przed sobą wariata, zgodził się grać. Przegrał. Jurek wygrał.
Dawno go już nie ma. Kiedyś nie dogasił papierosa, zasnął po pijaku i zginął w pożarze.

hollowed man

W szachach może bardziej niż gdziekolwiek indziej obowiązuje zasada, że nie należy nie doceniać przeciwnika. Na turnieju szachowym przegrałem z jedenastolatką. Nie doceniłem przeciwnika? Nie. Byłem słabszym graczem.
O trzeciej nad ranem parę miesięcy temu grałem z bezdomnym w szachy na dworcu w Sopocie. Śmierdział niemożebnie, ale raz on wygrał, a raz ja wygrałem. Umówiliśmy się na rewanż. Jeśli dożyjemy.
Borys Spasski grając w samym środku "zimnej wojny" o mistrzostwo świata z Bobby Fischerem twierdził, że przegrał, bo CIA podało mu LSD w herbacie. Z kolei Bobby Fischer (był mistrzem świata w wieku 15 lat) przerwał kiedyś mecz, bo szum kamer mu przeszkadzał.
Był taki polski szachista - Akiba Rubinstein. Jest anegdota o tym najwybitniejszym w histori polskim szachiście. W trakcie jednego z turniejów była przerwa i Rubinstein z nosem w miniaturowej szachownicy odwzorowującej sytuację sprzed przerwy, szedł ulicą. Minął szyld restauracji i przypomniał sobie, że miał zjeść obiad. Wszedł, zjadł, wyszedł iI znowu mijał ten szyld. Wrócił do tej samej restauracji i ponownie zjadł obiad zdziwiony jeno trochę, że jakoś brak mu apetytu.

Nie wiem jaki ma to związek z wierszem, ale przynajmniej se pogadałem.