pociąg na odwyk

supp

zabrakło miejsca na czas
w tym przedziale, brak gaśnicy. słyszę
odklejanie plastrów wraz z zeszłorocznymi
bliznami. kończy się to genezą
półkrwistych oddechów i
miejscem na dym.

(nie doszło [do tego]
nic więcej
do powiedzenia)

rana i nieczas- nic. siedzimy tyłem
patrząc na igły czy zaatakują
zegar biologiczny, i wszystko traci porządek. brak
świata mijającego- istnieje tylko
tak przez nas zwane zaokno
i chyba
szyba.

jedziemy na odwyk- data trwa w firankach,
nie znamy oczu bez winy. korzenie
podlane benzyną nakręcają ziemię,

która w pozytywnym myśleniu
będzie baletnicą.

jedziemy na odwyk- minuta też nie ma czasu, czaszka
zarasta tylko pustą myślą. nagie palce
pod pancerzem głaszczą
ją-

rozmowa internowana

menałe

napisałam wiersz o podobnym tytule , ale wkleję go dopiero jutro hehhe
co do Twojego - jak dla mnie zakręcony na maxa - oczywiście pozytywnie
wyłapałam jak zwykle kilka ciekawych kąsek

dzięki za przyjemność poczytania , m.

@psik

rokoko
rokoko
mało wciąga mnie jako czytelnika- wydaje się też być jak odgrzewana konserwa w porównaniu do innych twoich wierszy
chyba osiągnąłeś ten pułap, że aby wkoczyć wyżej muisz już nad wierszem popracować