Kajdany

Bukowski

Po brudnym przegubie krew spływa przyjemnie
Posoka otacza trwogą ciężkie kajdany
Każdy ruch rozpaczy sprawia ból niezmiernie
Wtóra iskra nadziei tworzy nowe rany

W myślach staje wizja błękitnego nieba
Niczym wątłe knoty rany zastygają
Serce wszczyna bunt więzów mu nie trzeba
Budzi się euforia kajdany wnet pękają

Oczy karmią słońca promienie strzeliste
Łapczywe nozdrza chłoną delikatne wonie
Skórę spowijają masywy lekko mgliste
Prawdziwy smak wolności uderza we skronie

Kryształowa dusza rodzi się z krwawicy
Zamiast cierpienia dzierży parę skrzydeł
Wzbija się w przestworza obok anielicy
Wiedzie nowy żywot wśród niebiańskich prawideł

supp

ciężkie i o niczym