Czas

DariaDziedzic · Gość

Zamykam w klepsydrze.
Nie gubię już ziarenek.
Każde z nich jest mi drogie.
Przemywam czystą wodą.
Szkło, by widzieć, jak przesypuje się.
Cicho i z drobinami złota.

Zamykam w klepsydrze.
Wtedy może się zdarzyć wszystko.
Mogę się znaleźć na plaży.
Mogę w San Francisco.
I jest mi obojętny twój krzyk, że
muszę się wrócić do codzienności.

Zamykam w klepsydrze.
Słucham, jak szeleści cicho.
Przymykam oczy i marzę.
Marzę o błękitnej talfi i mewach nad nią.
Zbieram do ręki muszle.
Ukradkiem skradam niebu chmury.
I jeszcze w pogoni za wiatrem,
mgielne zbieram szale.

Zamykam w klepsydrze.
I patrzę, jak przepływa.
Słyszę stukot ziarenek.
Ciepło takie dziwne.

supp

Tylko skromnie zapytam - ile masz lat?
A o wierszu później, tylko ciekaw jestem.
Pozdrawiam.

DariaDziedzic · Gość

a po co chcesz wiedzieć ile mam lat? czy to ważne? po prostu to był mój pierwszy wiersz sprzed lat, jak zaczynałam pisanie.

supp

Nie oceniam wierszy przez pryzmat wieku. Zapytałem, bo jestem ciekaw.

DariaDziedzic · Gość

ten wiersz pisałam mając lat 10, a teraz jestem dużo, dużo starsza:)

Adam Maria · Gość

Ekhem... przepraszam ale muszę zapytać o co innego: po co wklejasz lirykę pisaną w wieku 10 lat? Jakbym ja wkleił byłoby dość zabawnie. Nie wiem jak inni - ja wolałbym dojrzałą poezję.

Pozdrawiam. Smile

supp

Wyszło szydło z wora Smile