chodź

ovoc_ziemii

[link widoczny dla zalogowanych]

1.
wrosłeś we mnie nieśmiertelnie
porzucone słowa pękają od nowa
powtórnie podwójnie przyklejają się
do języka jak muchy łaskoczą i nos
i gardło spływają wstęgą

2.
usta zaszyte w okrętkę rozprułam
rozłupałam głowę jak orzech
lęki wytrzewiają się sznurami
warstwami głoskami

3.
niemoc plącze zardzewiałe zdarzenia
skrzypią stalowe twarze śruby
wykręcają się z bólu w rozkojarzeniu
elektromechanicznym wariują
układy hydrauliczne trzask huk żar żal
cisza zalewa nas mrok chodź chodź

4.

.

styczeń 2009

cud na kiju

Odczytałam bez wstawki muzycznej, bo jak głosi Twoja naklejka na monitorze - nie mam dźwięku.
Tym wierszem potwierdzasz swoją skłonność do stłaczania metafor, niepotrzebnego obciążania wersów. Tekst nie oddycha, bo w całości skupia się na prezentowaniu wymyślnych błyskotek.
Przebija się przez to jakiś klimat, ale nieporadnie i na tyle niepewnie, że można go nie zauważyć.

Smile

supp

Osobiście lubię nadmiar (o czym już wiesz), ale by trafić i w inne gusta (nie wiem po co) przydałyby się "zgaszenia" tych metafor w postaci dodatkowego wersu po/przed każdej z nich. A utwór za szybki, w innej kompozycji wyobrażałem sobie ten klimat.
Pozdrawiam ponownie.

cud na kiju

ovoc_ziemii

Dzięki za wgląd i opinie. Smile

No pod gusta czyjeś lepiej nie pisać, bo wychodzi wtedy sztucznie. No patrzcie, raz bez metafor wolę, a później mam okresy przemetaforyzowywania.