charles bukowski się modli

hollowed man

chciałbym żebyś był
tylko że cię kurwa nie ma
to jak mam się modlić
zobaczyłbyś wrzód
jak drąży łeb gównem
wypływa nabrzmiewa

taplam się w obrazach
rynsztok bagno poemat
oby oczami ku gwiazdom
chuj z tego Nieistniejący
boże przebacz
tym bardziej
że cię nie ma

ovoc_ziemii

Podobno lepiej wierzyć w Boga, bo jeśli go nie ma to nic nie tracimy,
a jeśli jest - zyskamy. Wiersz podoba mi się, bardzo specyficzny.

hollowed man

Nie podejmuję zakładu Pascala. Trąci obłudą, trąci hipokryzją.
Nic to. Wiara jest łaską której niektórym brak.

ovoc_ziemii

Fajnie że w końcu dowiedziałam się, kto to wymyślił. Smile

Może i trąci nieco hipokryzją i jest to egoistyczne stwierdzenie,
zupełnie jakby wiara była kaprysem, ale z drugiej strony
na chłopski rozum taka idea jest całkiem opłacalna...
no i dlatego jednocześnie obłudna, bo człowiek wychodzi na takiego,
co czyha na korzyści, nie angażując się za bardzo sercem...

hollowed man

Jak dla mnie rozpatrywanie idei boga nie ma sensu. To nie jest agnostycyzm. To chyba nie jest nawet ateizm. Może to antyteizm.

@psik

nie zawsze trzeba wybierać to co opłacalne
nie zawsze trzeba wybierać
nie zawsze trzeba
nie zawsze
nie

zupełnie nikt

choć go mało znam, to czekałem na wiersz o nim

ten wrzód drążący łeb gównem jest świetny
polecam dokument o Bukowskim na tvp srultura

Margot

Charles Bukowski nie pisałby w takim tonie.
Ten styl przypomina raczej Wielką Improwizację z III cz. Dziadów.

@psik

eitheror · Gość

I choć z wielkim dystansem ja się odnoszę do słów Twoich, słów peela, Autora, skandalisty, to do tej rozpaczy z dystansem się odnieść nie mogę. A może by boga na Boga wymienić i tę zamianę w dzieciństwie zakorzenić? Karmił mnie Bóg często kromką chleba z wodą , cukrem i odrobiną nieba. To była najlepsza słodycz. Niekiedy nie było cukru i wtedy niebem trzeba było się pocieszać o pustym brzuchu. Kto głodu doznał, wie czym jest pragnienie i jak się tęskni do zapachu chrupiącej bułki i marzy o domowej czekoladzie z mleka w proszku. Nie zaspokoi głodu nicość.

Ech, skąd to wynaturzenie? Nie widzę Twoich ust, głowy, nie chwytam się słów, tylko tej pustki dziwnej.

Pozdrawiam.

Margot